Domowe ognisko

Wieczory co raz wcześniej zakrywają się ciemną kotarą, przez którą zerka na nas księżyc jakoby anioł stróż strzegący swych podopiecznych. 

Zimno skrada się krok za krokiem w kierunku naszych domostw, a my odziewając się w ciepłe swetry staramy się go nie dostrzec. 

Naszym największym sojusznikiem jest ogień. Zapalamy go na szczycie świecy, dumnie sięgającej niebios niczym iglica wzniesiona ku czci duchom płomieni. 
Ileż smutku i cierpienia potrafi od nas odegnać. Złe wspomnienie, to dzisiejsze, to wczorajsze ... to najgłębiej zakorzenione potrafi spłonąć w jej świetle. 

Gdybyśmy tylko mogli ten stan utrzymać na zawsze... Zapomnieć. Nie być już świadkiem złego, które się wydarzyło. 
Gdyby tylko nasze prośby do ognia miały moc spełnienia... 

Ile rozterek, ile bólu byśmy sobie zaoszczędzili... 

Jednak czy wówczas nadal zostalibyśmy sobą? 

Czy zło nie hartuje nas każdego dnia? 

Czy gdybyśmy mieli w ogniu moc zapomnienia, nie tracilibyśmy w nim cząstki siebie? 

Ogień oczyszcza, nie zapomina. 
Ogień pozwala ogrzać zbolałe od zimna serce, nie wymazuje z jego oblicza blizn i bólu. 

Nie cofa jego skurczu z chwili cierpienia...
Ale to dobrze. Wbrew rozsądkowi, to naprawdę dobrze. 
Dzięki złym doświadczeniom pozostawiającym na naszym sercu ślad bólu jesteśmy tym kim jesteśmy. I zamiast zatracać się w rozpamiętywaniu, spójrzmy w ogień, oczyśćmy myśli. A gdy oderwiemy wzrok od płomienia silniejsi brnijmy przed siebie z podniesioną głową. Z kolejnym doświadczeniem i wiedzą o sobie idźmy zdobywać świat!

(...)

Płomienie skłaniają do refleksji, ale im dłużej myślimy tym głodniejsi się stajemy.

Dlatego zapraszam do domowego ogniska na chrupiąco-ciągutkowe pianki ;)

Zapach waty cukrowej wypełnia nozdrza i sprawia, że ślinka ścieka po kolana :)

Z wierzchu spieczona i pachną karmelem, a w środku ciągutkowa jak prawdziwa krówka ;P

Wersja dla BARDZO GŁODNYCH :D

Pozdrawiam i życzę smacznego!